Wymowa języka hiszpańskiego jest łatwiejsza dla Polaka, aniżeli wymowa języka
polskiego dla Hiszpanów. Większość dźwięków jest bardzo podobna, jednak język hiszpański nie wymaga tak wyrazistej artykulacji jak polski. W tym języku mówi się jakby „od niechcenia”. Trzeba też pamiętać, że po hiszpańsku wręcz
należy szerzej rozciągać usta wymawiając „e” oraz nie krępować się tym, że nieco seplenimy wymawiając „s”. Poza tym jest kilka zasad,
które trzeba pamiętać, aby poprawnie wymawiać słowa po hiszpańsku.
hola!
Podobnie jak w innych językach romańskich o literze "h" trzeba pamiętać wyłącznie przy pisaniu, w mowie w ogóle się ją opuszcza
(np. ¡hola! – cześć – czyta się jak „ola”, hombre – człowiek – „ombre”).
piedad
"d" na końcu wyrazu nie wymawia się (np. piedad – litość – „pieda”).
W innych miejscach wymawia się tak jak po polsku, często jednak mniej wyraźnie
albo w sposób zbliżony do angielskiego "th" w słowie this.
b de burro, v de vaca
Różnica pomiędzy "b" i "v" jest w hiszpańskim taka jak pomiędzy polskim "u" i "ó", to znaczy tylko ortograficzna. Dlatego też niektórzy ułatwiają sobie sprawdzanie ortografii pytając, czy w danym słowie jest b de burro (jak w słowie
burro – osioł) czy też v de vaca (jak w słowie vaca – krowa). Oba
dźwięki wymawia się luźno, jak coś pomiędzy polskimi "b" a "w", a w niektórych
przypadkach jak "b". Wyraźnie artykułowany polski dźwięk "w" w hiszpańskim
nie występuje, a dla niektórych Hiszpanów jest trudny do wymówienia.
zorro, cebolla
Jedynym dźwiękiem w języku hiszpańskim całkowicie nieobecnym w języku polskim jest używany w odmianie używanej w Hiszpanii dźwięk zbliżony do
angielskiego bezdźwięcznego "th", jak w angielskim słowie tooth. Dźwięk ten
jest zapisywany jako "z" (np. w wyrazie zorro – lis) lub jako "c" w połączeniu z "e" lub "i" (np. cebolla – cebula i cine – kino). W odmianach amerykańskich języka hiszpańskiego dźwięk ten nie występuje, a słowa
podane w przykładach wymawia się jako „sorro”, „seboja”, „sine”.
cola
W innych konfiguracjach "c" wymawia się jak "k" (np. cola – ogon – „kola”).
cebolla
"ll" (jak w słowie cebolla – cebula) jest traktowane
w słowniku jak oddzielna litera alfabetu i wymawia się jak "j".
mucho
"ch" wymawia się jak bardzo miękkie polskie "cz", dźwięk pomiędzy polskim "cz" a "ci", np. w wyrazie mucho – dużo – „muczio”.
¡ja ja!, gente, gitano
Dźwięk, który w polskim zapisuje się jako "ch", po hiszpańsku jest płytki
i twardy, a w pisowni przedstawia się go jako literę "j" (np. w ¡ja ja! – „cha
cha” – ha ha! gdy się ktoś śmieje), lub "g" w połączeniu z literami "e" lub "i" (np.
gente – ludzie – „chente”, oraz gitano – Cygan – „chitano”).
albergue, guinda
"g" w konfiguracji "gue", "gui" wymawia się jak polskie "g" i opuszcza się "u", czyli
albergue – hostal – „alberge”, guinda – wiśnia – „ginda”. Bardzo rzadkie
są słowa, w których wymawia się „gue” wraz z "u", lecz i takie istnieją.
Wówczas stosuje się literę "ü" oznaczającą, że "u" nie jest opuszczane
(np. cigüeña – bocian – „sigueńja”).
¿qué quieres?
Podobnie jak w przypadku "gue" i "gui" wygląda sprawa z "q" wymawianym jak "k", czyli ¿qué quieres? – czego chcesz? – czytamy jak „ke kieres”.
W przeciwieństwie do innych języków, litera "q" nie występuje w innych konfiguracjach niż przed "ue" lub "ui", a głoska "k" jest w innych przypadkach zapisywana jako "c" (np. cuaderno – zeszyt; zob. też wyżej cola).
niebla
"si", "ni" – zawsze wymawia się twardo, to znaczy i oddzielnie od "s" lub "n", bez
zmiękczenia (np. niebla – mgła – wymawiamy „njebla”, siento – czuję – „sjento”, Polonia – „Polonja”).
niña
W przeciwieństwie do twardego "ni" – "ñ" wymawia się miękko, jak polskie "ń" (np. niña – dzidzia – „nińja”, España – Hiszpania – „espańja”).
la playa y yo
"y" wymawia się jak polskie "j" (playa – plaża – „plaja”). Wyjątkiem jest "y" występujące oddzielnie, jako spójnik łączny tłumaczony na polski jako "i" lub "a" (la playa y yo – plaża i ja – „la plaja i jo”).
¿dónde está mi guitarra?
Hiszpańskie "rr" to chyba najbardziej rozpoznawalny
dźwięk w języku hiszpańskim, twardy, wyraźny i wibrujący – takie "rr" z temperamentem (np. guitarra – gitara – „gitarra”).
el restaurante
Pojedyncze "r" wymawia się jak po polsku, ale w przeciwieństwie do wszystkich
innych dźwięków jest on wyraźniejszy od polskiego odpowiednika, zwłaszcza
jeżeli wyraz rozpoczyna się na tę literę. Polacy nieraz wymawiają ten dźwięk tak, że Hiszpanom wydaje się, że to jest "l". Tu trzeba się postarać (np. el
restaurante – restauracja – „el rrestaurante”).
mesa del doctor
Większość słów zakończonych na samogłoskę albo "n" lub "s" akcentuje się tak jak po polsku, to jest na przedostatnią sylabę (np. mesa – stół). Wyrazy
zakończone na spółgłoskę inną niż "n" czy "s" akcentuje się na ogół na ostatnią sylabę (np. doctor – doktor). We wszystkich wyrazach akcentowanych
niezgodnie z powyższymi zasadami akcent oznaczony jest graficznie
(np. ángel – anioł, música – muzyka). Zaimki względne w pytaniach
i zdaniach wykrzyknikowych piszemy z akcentem graficznym (¿quién?
– kto?, ¿dónde? – gdzie?, ¡qué guapa! – ale ładna!).
Vaya con Dios
W języku hiszpańskim występują połączenia dwóch samogłosek, zwane
dyftongami, w których jedną z nich ("i" lub "e") traktuje się jak spółgłoskę.
Wyrazy zawierające takie zbitki podlegają poza tym normalnym zasadom
akcentowania, a więc np. słowo Dios – Bóg traktuje się jak jednosylabowe i akcent pada na głoskę "o" – „dios”. W przypadku, gdy samogłoski tworzące
dyftong mają być traktowane jak dwie samogłoski (i dwie sylaby), oznacza
się to akcentem graficznym (np. sangría – wino z owocami).
¡¿
Zdania pytające i wykrzyknienia są oznaczane nie tylko na końcu, lecz także
na początku – odwróconym pytajnikiem lub wykrzyknikiem. Poza tym
interpunkcja ma podobne zasady do polskiej.
Wyjątki
W wymowie hiszpańskiej wyjatki są raczej nieliczne i na ogół dotyczą wyrazów obcego pochodzenia. Wyjątkiem jest np. występowanie litery "w", chyba tylko w rzadko używanym słowie
water oznaczającym WC i wymawianym „bater”.
Oprac. na podstawie: Powiedz to! HISZPAŃSKI. Rozmówki ze słowniczkiem
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz